Véronique, april 2020

Het coronavirus

En toen was er corona: eerst nog een virus in het verre China. Waar ik nog even dacht “wat naar voor die mensen daar” en ‘doorzappte’ naar iets gezelligs op tv, werd me in de week na carnaval duidelijk dat corona bij ons op de stoep stond. Begin maart kwam ik bij het wandelen een bekende tegen die lachend zei: “wel afstand houden, want corona.” Tien minuten later hoorde ik dat corona in Helmond was gesignaleerd bij een dame die in Italië geskied had. Als een storm die opkomt, kwamen er honderden vragen bij me op. Wat als John corona krijgt? Is corona gewoon een griepje? Hoe raak je besmet en hoe voorkomen we dat? De kinderen zitten op school, wat is de kans dat ze het al te pakken hebben? Wat als ik ze thuis houd? We hebben twee examenkandidaten dit jaar. Gaat John’s behandeling nog wel door? En zo ging het maar verder…

Dezelfde week kwam ik met John in het ziekenhuis. Tot onze grote verbazing kregen we een hand van de verpleegkundige. Dat deden wij in Brabant al niet meer. We voelden bij de verpleging nog weinig spanning, wel spraken de artsen er samen over. De geplande yttriumbehandeling van John ging gelukkig door.

Ik merkte de commotie rondom corona met het uur toenemen. Er werden geen handen meer geschud, artsen bleven op afstand en in de centrale hal liepen bezoekers in een boogje om elkaar heen. Vrijdag de dertiende mocht John naar huis en kwamen mijn ouders nog op de koffie. Maandag besloten we in isolatie te gaan, om te voorkomen dat John ziek zou worden.

Op het moment van schrijven zijn we twee weken binnen. De kinderen gaan niet naar school, ontvangen geen vrienden meer, gaan niet meer werken. Achter de voordeur hebben wij het fijn met elkaar. Ik geniet er enorm van om bij mijn man en kinderen te zijn, samen te eten en spelletjes te doen. Maar als ik denk aan ‘buiten’ word ik bang. Veel zieken, veel mensen die een dierbare verliezen, afschuwelijk. Mijn hart gaat naar ze uit. Maar ook naar alle mensen die extra zorg nodig hebben. Afgelopen woensdag sloeg een transplantatie-arts alarm bij ‘EenVandaag’: zou er binnenkort op onze IC’s nog plaats zijn voor donoren? John’s leven en dat van veel anderen hangt er vanaf. Wat een wereld. Ik wens de IC-experts veel wijsheid bij het maken van de juiste keuzes.