Gonda, maart 2021

Er bijna helemaal doorheen

Op dit moment zit ik er bijna helemaal doorheen. Ik ben boos, ik ben bang, ik ben gefrustreerd en ik ben doodmoe van alles. Aan het begin van de pandemie en zelfs nog een paar weken geleden, was ik optimistisch. Ik voelde me goed. Ik dacht, ik kan dit wel. Ik blijf zoveel mogelijk binnen en ontwijk dat coronavirus zo goed als ik kan. Al mijn bloedtesten waren ook gewoon goed het afgelopen jaar, dus dat was allemaal mooi meegenomen. Tot nu toe is me dat allemaal dus goed gelukt. Maar dat optimisme heeft een enorme deuk opgelopen. 

Ik ben een emotioneel mens en stress is niet goed voor mij. Dat weet ik uit eigen ervaring. Toen ik mijn eerste leverinfectie kreeg, stond ik ook stijf van de stress. Ik ben bang dat, als dit nog lang zo doorgaat, de stress opnieuw voor een leverinfectie gaat zorgen. Op dit moment ben ik 3 jaar stabiel en dat zou ik het liefste zo houden.  

Straks zit ik een jaar binnen en er is nog geen enkel uitzicht waarop ik mijn vaccinatie ga krijgen. Vorige maand had ik al contact opgenomen met mijn huisarts om te zien of ik vanwege mijn medicatie een medische indicatie heb, wat dus zo is. Februari en maart werd eerst gezegd, en nu is dat weer teruggeschoven tot mei. De pessimist in mij zegt dat het nog weleens veel langer kan duren dan dat. Dat vind ik verschrikkelijk. Waarom is het of die risicogroep of die risicogroep? Waarom niet allebei? 

De antwoorden weet ik ook wel. Ik kijk naar het nieuws, ik lees er genoeg over. Sommige beslissingen begrijp ik en andere beslissingen weer niet. Maar misschien heb ik de afgelopen weken te veel het nieuws gevolgd. 

Dus voor nu zonder ik me maar even af, want anders word ik steeds bozer. Dan loopt mijn frustratie nog hoger op voor wat betreft de Nederlandse aanpak van de pandemie en het vaccinatiebeleid.