Véronique, oktober 2020

Eerste honderd dagen

En zo is het alweer honderd dagen geleden dat John een donorlever kreeg. Op 1 juli werd hij getransplanteerd en vier weken na de transplantatie werd John ontslagen uit het ziekenhuis. Wat waren we blij dat hij weer thuis was. Na drie weken moest hij helaas weer terug. John kreeg ’s nachts koorts en voelde zich al een paar dagen slecht. Er was ons op het hart gedrukt om bij koorts te bellen naar de dienstdoende leverarts, maar die krijg je ’s nachts niet aan de telefoon. Dan maar de auto in en naar Rotterdam.

Nadat we ons gemeld hadden op de SEH volgden er veel onderzoeken. Uitslag: bloedvergiftiging en dus behandelen met antibiotica. Voor de zekerheid werd een drain geplaatst op de plek waar de galblaas zat, om de ‘pussige vochtcollectie’ te legen. Dit had te maken met een eerdere complicatie. De drain moest door de lever heen en oh, wat vond ik dat erg. Maar niet alleen dat… Mentaal deed deze opname veel met mij. Toen John me ’s nachts wakker maakte met hoge koorts, was het eerste wat door me heen ging: 'Oh nee toch, daar gaan we weer…' en ik dacht aan alle afspraken die ik de dagen erna weer moest afzeggen.

John’s operatie was zo gewenst, de vrees voor de kanker en angst voor uitzaaiingen waren zo groot, dat ik een enorme opluchting voelde toen het eenmaal zover was. Bevrijd van de wanhoop en gesterkt door de dankbaarheid voor de nieuwe lever ging ik vijf weken na de operatie boordevol goede moed weer aan de slag op het werk. Ik had er zin: alsof de handrem er vanaf kon en ik na ruim anderhalf jaar grote zorgen ‘eindelijk’ weer vooruit kon. Mooi niet dus. Die bewuste nacht realiseerde ik me dat de weg naar herstel vol hobbels en gaten zit. En dat de handrem er acuut opgaat als John iets voelt of heeft. Het inzicht dat dit gevoel na de transplantatie niet weg is, deed heel wat met mij.

Voor wie nu denkt dat ik baal van de situatie waarin ik zit, dat is niet zo. Ik wil nog steeds met geen mens ruilen en laat met liefde alles uit m’n handen vallen als John’s situatie erom vraagt. Maar soms zou ik het gas diep in willen drukken. Net als vandaag; we fietsten 17 km samen! Goed zo John, gas erop en op tijd remmen!