Véronique, juni 2021

Dankbaarheid met een rouwrandje

Het gaat goed: hoe fijn is het om dat hardop te kunnen zeggen. En niet alleen vandaag, maar gisteren en eergisteren en vorige week ook al. En de maand daarvoor ook. Wij zijn blij dus.
  

Bijna 11 maanden geleden werd John getransplanteerd. Na maanden van wachten, tumorgroei, behandelingen en inactief zijn op de wachtlijst, kregen we 1 juli 2020 het telefoontje waar we naar verlangden: “we hebben een aanbod voor u”. Zoals voorspeld ging het herstel met ups-and-downs, maar het ritme en de rust keerden langzaamaan weer terug. Toen ook de eerste halfjaarlijkse kankercontrole achter de rug was, gelukkig met een goede uitslag, pakten we de draad van het leven weer op.
  

De mens wil vooruit, een perspectief hebben in het leven. De afgelopen jaren leefden we met de handrem erop, maar nu kwam er ineens ruimte voor een volgende stap. We kochten een ander huis, instapklaar zoals ze dat noemen. Omdat we verlangen naar een aantal aanpassingen, ontstond er een nieuw, gezamenlijk project. Samen plannen maken voor de tuin, de nieuwe inloopdouche en de houten vloer. Leuk en spannend tegelijk. Het geeft energie en ook stress. De oude pijn van ‘niet meer kunnen doen wat je altijd deed’ vlamt in alle hevigheid weer op. Toekijken hoe een ander de klusjes doet die je zelf vroeger met veel liefde en plezier deed, blijft confronterend. De enorme dankbaarheid die we voelen voor de levertransplantatie en genezingsproces, zal altijd dat hele kleine rouwrandje houden. 
 

Niet meer kunnen doen wat je altijd deed, is feitelijk een natuurlijk proces. Met het ouder worden leveren we allemaal fysiek in en nemen we geleidelijk afscheid van wat je kan. Dat doe je ook samen met leeftijdgenoten. De één heeft net iets eerder last van de knieën of de heup en de ander heeft weer andere ongemakken, maar niemand ontkomt aan het verouderingsproces. Bij John loopt dat helemaal anders. Want a) hij was pas 36 toen hij door de budd chiari niet meer kon wat hij altijd deed en b) het was van de ene op de andere dag met werken gedaan. En c) nadat hij zijn ritme weer gevonden had, kwam er in 2018 de kanker nog even overheen die leidde tot de levertransplantatie. 
 

Ik wil niet klagen, want lieve mensen ik ben zo blij dat hij er is. Maar als hij moppert of gespannen is, realiseer ik me dat dit erachter zit. Wat dat betreft hebben we levenslang. Enorme dankbaarheid met een klein rouwrandje: niet vergeten!