De laatste weken heb ik vaak teruggedacht aan vorig jaar. Rond deze tijd zat ik in de medische molen en had ik nog geen idee wat er aan de hand zou kunnen zijn. De herinneringen komen boven. Terugkijkend realiseer ik mij pas goed hoe slecht ik mij de maanden daarvoor al voelde. Het begon, denk ik, in november 2015 , een paar maanden na de bevalling van mijn prachtige dochter in juni 2015. Ik had slaap tekort door een nachtbrakende dochterlief, maar kreeg tegelijkertijd de raarste griepjes, zoals hand-,voet- en mondziekte, krentenbaart en enorme spierpijnen. Bovendien was ik zo moe. Ik weet het aan het eerstejaars moederschap. Dit hoorde er toch immers bij?
Zo sudderde ik maanden door, totdat ik last kreeg van jeukaanvallen, misselijkheid en een unheimisch gevoel. En toen? Toen had ik ineens een auto immuunziekte en slikte ik Prednison. Langzamerhand ging het beter en kon ik steeds meer genieten van mijn mooie dochter. Nu het veel beter gaat - waar ik heel blij mee ben- bevind ik mij in de fase van acceptatie, een heel andere tak van sport.
Hoe accepteer je dat je ineens ziek bent én moeder, als je altijd gezond geweest bent? Hoe accepteer je dat je slechtere dagen hebt, waarin je het liefst de hele dag op bed ligt en niet optimaal kunt genieten van je dochter en gezin? Hoe accepteer je dat je toekomst onzeker is en een opvlamming op de loer ligt? En vooral, hoe accepteer je dat je omgeving het niet altijd begrijpt als je je veronschuldigt, omdat je hondsmoe bent? Aan de buitenkant valt tenslotte niets af te lezen. Een lastige materie dit 'acceptatie proces', waarin ik nog een lange weg te gaan heb.
Lieve groetjes!
11 juli 2017
Van Boetzelaerlaan 24 J
3828 NS HOOGLAND
Tel: 085 - 27 34 988
E-mail: ofni@leverpatientenvereniging.nl
KvK: 40535249
Bank: NL 44 INGB 0000 361 038
ANBI: 820220619
