1. Home
2. Ervaringsverhalen
3. Alcohol en leverziekte
4. Je bent nog zo jong

Alcohol en leverziekte: Je bent nog zo jong

Mijn probleem openbaarde zich rond mijn 40ste. De inname van alcohol werd dusdanig, dat ik het nodig had om te kunnen functioneren. Achteraf vraag je je af waarom je je dat pas zo laat bewust werd, maar het is een feit dat je het wegstopt en het niet wilt onderkennen. Je houdt jezelf voor de gek: 'Nee, dat heb ik niet, nee, dat gebeurt mij niet'.

Isolement

Nu had ik het "geluk" dat mijn werkgever het niet zo nauw nam met de invulling en uitvoering van mijn werkzaamheden. Dus kon ik, ongestoord, doorgaan met consumeren. Ik zakte steeds verder af. Dat resulteerde in steeds vaker ziekmelden en allerlei smoesjes om mijn wereld maar steeds meer te beperken. Want je wilt niet toegeven aan het feit dat je gewoon een alcoholist bent. Mijn vrienden attendeerden mij wel op mijn gedrag, maar dan komt weer het fenomeen "ontkenning" om de hoek kijken. Daardoor haakten zij meer en meer af en raakte ik geïsoleerd.

Arbeidsconflict

Het kwam tot een conflict op mijn werk. Ik maakte een noodsprong door ontslag te nemen en op zoek te gaan naar een andere baan. Die had ik tijdens mijn ontslagprocedure al snel gevonden, en ik ging met volle moed weer aan de gang. Na een jaar kon ik het echter niet meer bolwerken en moest ik ook daar ontslag nemen. Hoe nu verder? Ik draaide me in allerlei bochten om maar aan geld te komen om drank te kunnen kopen. Dit had natuurlijk verregaande gevolgen. Een goede lezer kan zich dit voorstellen. Tot het moment dat het echt niet meer ging. Zowel fysiek als mentaal was ik gewoon een wrak. Ik zal u de details besparen.

Ziekenhuisopname

Op aandringen van een vriend ging ik tenslotte naar het ziekenhuis. Toen ging ik mij pas realiseren wat ik allemaal gedaan had. En dat was niet mis. Helaas, gedane zaken nemen geen keer. Ik kreeg te horen dat ik ernstig ziek was. Er werd bij mij een ernstige leverontsteking geconstateerd. Ik had vochtophoping in de buik, ongeveer zes liter, die men op een natuurlijke wijze probeerde af te voeren. Dat lukte niet en dus kreeg ik een drain. Daarna, met de nodige medicijnen, ging het stapje bij stapje beter. Ik mag wel zeggen dat ik mijn leven te danken heb aan mijn vriend én aan de internist die mij doorgaans behandelde en nog steeds behandelt. Na mijn ziekenhuisperiode, die een maand duurde, ging het steeds beter. De alcohol was en is geen bepalende factor meer. De vooruitzichten zijn ook wat gunstiger dan twee jaar geleden, zowel sociaal als fysiek. Ik moet leren leven met het feit dat ik een levercirrose heb, maar dat wil niet zeggen dat het leven daardoor minder goed hoeft te zijn. Het is wat je ervan maakt.

"Afblijven" van de alcohol 

Ik ben nu 49 jaar en ben tweeëneenhalf jaar van de "drank" af. Ik heb er geen moeite mee om er af te blijven. Ik ben er stellig van overtuigd dat, om de alcohol te vermijden bij een ziekte als ik heb, de wil sterk genoeg is om dit vol te houden. Maar: je moet het zelf doen! Ik heb daarbij één gedachte in mijn hoofd. De internist maakte een keer de opmerking: "Je bent nog zo jong". En daar heeft hij gelijk in. Ik heb mijn verhaal opgeschreven om mensen die met een alcoholprobleem worstelen een steun in de rug te geven; maar ik wil graag anoniem blijven.

Anoniem